حوا، بهشت، پرده ی اول: درخت سیب

آدم نشسته در وسط صحنه، بی شکیب



پروانه ای شبیه غزل از نگاه او

پر می کشد به سمت گلی عاشق و نجیب



نام تو چیست ای گل صد جلوه ی قشنگ؟

نام تو چیست ای غزل بکر و دلفریب؟



من می شوم قسم به خدا عاشق شما

در صحنه های بعدی این قصه عنقریب



حوا، بهشت، پرده ی دوم: صدای باد

شیطان پرید در وسط صحنه، نانجیب



شیطان؟! ولی اجازه ی بازی ندارد او

آدم به خشم بر سر آن فتنه زد نهیب



لبخند عشق بر لب حوا جوانه زد:

نام تو چیست؟ دلشده ی عاشق و غریب



من آدمم که سیب تو را چیدم از بهشت

حاشا نمیکنم که شدم عاشقت عجیب



عاشق شدن چه کار قشنگی است، خوب من

خال لب تو کرده مرا شاعر و ادیب



حوا کشید روی دلش عکس سیب سرخ

آدم نوشت نام خودش را به روی سیب



پایان قصه آدم و حوا یکی شدند

باغ بهشت، پرده آخر: درخت سیب...

"رضا اسماعیلی"